"Eg vart tilsett i Forsyningsnemda i 1940. I byrjinga jobba eg åleine, men etter kvart som fleire matvarer vart rasjonert, blei det tilsett fleire folk. Dei første varene som vart rasjonert var mjøl, sukker, smør og kaffi. Det vart innført tvangsdyrking av pote, men inntil tyskarane byrja å rekvirera matvarer, kunne pote omsetjast fritt. Kvar bonde var pålagt å levera pote til tyskarane. Mange let vera å gjere det. Dei som hadde mjelkekyr måtte levera mjelk på meieriet. Det var nøye utrekna kor mange liter per ku som skulle leverast. Men kontrollen var slapp og folk flest hadde ingen problem med å skaffa seg dei mest naudsynlege matvarene.

Folk evakuerte hit frå Bergen og låg opp til to år på gardane her. Lokalbefolkninga på Voss melde seg frivillig til å ta seg av dei evakuerte. Dei fekk beskjed om å levera flyttemelding til oss, slik at me kunne skaffa dei matforsyningar. Det gjekk føre seg litt handel med rasjoneringskort. Det var tobakk- og brennevinskort som sto høgast i kurs, men folk prøvde og å skaffa seg ekstra kvotar av mjelk, smør og kjøt. Me hadde ein ordfører som var i NS, men han blanda seg aldri opp i arbeidet vårt. Me som sat på kontoret var alle med i Heimefronten, og det var svært få NS-folk på Voss.

Då to karar vart sendt over hit frå England i 1943, vart det fart i motstandsarbeidet. Me tok imot flyslepp med våpen, og dei to karane dreiv med våpenopplæring og hadde sendar med dagleg samband til England. Eg fekk advart dei i tide då eg fikk greie på at dei skulle arresterast av tyskarane. Dei to sabotørane, Dalland og Skåtun, kom seg trygt unna. Etter dette var det stor tysk aktivitet i området.

Ein av dei fyrste dagane i april 1945 vart Skåtun teken av tyskarane, mens Dalland kom seg unna. Neste morgon var det razzia her, og eg skulle arresterast. Eg forsvann opp i fjella. Heile heimefronten på Voss vart rulla opp få veker før freden kom. 45 mann vart arrestert og dei fleste av dei vart sendt til fangeleiren på Espeland der dei sat til krigens slutt."

    "Det var ikkje så veldig dårlege tider her i 1930-åra.Voss er ei typisk jordbruksbygd og folk flest greide seg bra med mat. Men det var mykje arbeidsløyse i bygda. Om morgonen 9.april 1940 høyrde eg på radioen at tyske troppar sto i landet vårt. På skulen heldt ein av lærarane eit lite foredrag for oss elevar før me vart sende heim. Me melde oss på mobiliseringskontoret på Voss og vart køyrde til Bømoen der me fekk utlevert uniformar. Våpen fekk me ikkje. Ein tropp vart raska saman og me vart sende nedover til ei bru som alt var sprengt av norske militære styrkar for å seinka tyskerane si framrykkjing. Ved den sprengte brua vart me sette til å grava skyttergraver, og der låg me i 10 dagar frametter. Me hadde ikkje våpen, men me såg optimistisk på situasjonen og kva som ville henda frametter.

Det gjekk mange rykter, og det verka som om det var ei stor påkjenning for offiserane i troppen vår. Dei fleste i troppen kom frå fiskeværa langs kysten. Troppsjefen vår kom frå Trondheim og var sivilingeniør. 24. og 25. april vart Voss bomba. Eg låg heime då bombeangrepet starta. Mange fekk panikk. Me vart sendt ned for å hjelpa folk som evakuerte frå Vangen, og for å hjelpa til med å berga verdiar frå butikkar som sto i brann.

Alt roa seg ned og etter kvart fullførte eg utdanninga mi som forstmann.

I 1943 var eg i Oslo då ein representant for motstandsrørsla spurte om eg ville bringa ein ryggsekk med våpen og ammunisjon til Røa. Eg utførte det eg var vorten beden om før me reiste vidare til Namdalseid. Herifrå gjekk det fluktruter over til Sverige, og i ein dal nord for Namsos hadde me oppretta samband med England og tok imot særmeldingar. Eg var ikkje organisert i Heimefronten, men eg utførte oppdrag for dei når eg vart beden om det. Folk kom nære kvarandre i krigsåra, men det var skralt med mat mange plassar. I dag er folk blitt alt for kravstore."

"I 1945 gjekk eg siste året på gymnaset. Plassen utanfor avhaldskafeen på Voss var full av folk då me fekk kunngjeringa om at det var fred. Alle som hadde gått på gymnaset var med og gjekk i tog. Dei få nazistane som hadde vore på Voss var greie. Dei fekk milde domar i rettsoppgjeret som fulgte etter krigen."

(Svak lyd, vert oppgradert)  YouTube

    "Då krigen kom til Norge var eg nestkommanderande i troppen til kaptein Haukeland. Me gjekk på ski over fjellet fram til kampområdet, og kom i trefningar med tyskarane like utafor Kongsberg. Då me kom til Geilo fekk me høyra at Voss var bomba. I Hallingdal fekk me ordre om å dra vestover, men me vart skotne på av tyske troppar og måtte trekkje oss attende. Dei såra vart sende til Holms Hotell på Geilo, og det vart sett opp ein ny bataljon som skulle sendast til Sogn.

Neste morgon fekk me beskjed om at kampane var slutt og me vart dimittert. Eg ville dra nordetter, men då eg kom til Åndalsnes var kampane slutt. Eg drog heim til Voss. Her vart eg tilsett som politivakt på lensmannen sitt kontor. Eg hadde vanleg politiarbeid, og lensmannen tok seg av det sivile.

Me var tre stykke i politiet, og me måtte heile tida passa på at ingen ting av det illegale arbeidet som hende i bygda kom ut. Tyskerane hadde fått ordre om å retta seg etter norske bestemmelsar. Ein gong kasta eg ut, under stor jubel, to tyske kapteinar frå ei kinoforestilling. Dagen etter vart eg innkalla til det tyske politiet som ga meg ei forferdeleg overhaling.

Eg kom med i motstandsrørsla automatisk. Det byrja med at eg frakta våpen og mat til heimestyrkane. Me nytta politibilen til transport. Til dagleg brukte me dei blå politiuniformane, men når me skulle køyra våpen eller flyktningar tok me på oss dei grøne uniformane. Kom me til ein kontrollpost ropa me berre  "heil og sæl" og me gjekk glatt gjennom. Bilen var som regel full av våpen og ammunisjon som skulle leverast til motstandsrørsla. Det hende og at eg måtte gje beskjed til folk som var i faresonen.

Eg vart stoppa i kontroll då eg kom syklande med ei kasse full av sprengstoff bak på sykkelbrettet. Sprengstoffet skulle brukast til å sabotera bergensbanen. Eg klarte å bløffa meg gjennom kontrollen, men etter at eg hadde kome velberga igjennom, kom reaksjonen. I 1943 fekk eg i oppdrag å skaffa teikningar av dei tyske militæranlegga. Teikningane kom fram til England etter at eg hadde utført oppdraget."

"Då tyskarane bygde flyplassen her i distriktet, kom det mykje rask til bygda. Det skaffa oss i politiet mykje ekstraarbeid. Ekstra stas var det blant folk hvis ein NS-mann måtte sitja i arresten. Då gikk folk rundt og ropa: Sjå korleis det går med det nye Norge! "